Od dawna panuje przekonanie, że stare gry głównie te na konsole oraz pierwsze komputery są znacznie bardziej wciągające od dzisiejszych. Owszem są one na pewno słabsze graficznie ale to właśnie te gry sprawiają, że młodsi gracze przesiadują nad nimi długimi godzinami. Jedną z takich gier jest słynny Pac-Man wydany w 1980 roku przez firmę Namco na automaty do gier.
Rozgrywka jest teoretycznie prosta. Gracz steruje żółtą kulką, której zadaniem jest połykanie mniejszych kulek za które to dostajemy punkty. Jednocześnie na planszy można zauważyć dodatkowe obiekty takie jak owoce oferujące premię punktową, cztery duszki: Blinky (czerwony), Pinky (różowy), Inky (błękitny), Clyde (pomarańczowy) przed którymi należy uciekać a także większe kulki które na jakiś czas obezwładniają czterech wyżej wymienionych przeciwników. W tym czasie owe duszki stają się bezbronne i mogą zostać zjedzone przez żółtą kulkę. Po zjedzeniu zaś odradzają się w środkowej części planszy. W miarę pokonywania kolejnych poziomów rozgrywka staje się odpowiednio trudniejsza. Wydawałoby się, że taka prosta gra po wielu dekadach przestanie być obiektem zainteresowań graczy w czasach kiedy to powstają coraz to bardziej dopracowane graficznie produkcje. Jednakże Pac-Man przetrwał próbę czasu i nadal cieszy się sporym zainteresowaniem wśród starych jak i młodych graczy.
Popularność Pac-Mana nie maleje o czym świadczy chociażby pobijanie rekordów w najszybszym przejściu całej gry. W 1999 roku Billy Mitchell ustanowił rekord świata, który jest nie do pobicia uzyskując maksymalną liczbę punktów. Na fabule PacMana powstały także dwa seriale oraz film fabularny z bohaterem tej gry. Nasz komputer również nie został tutaj pominięty i możemy cieszyć się wieloma klonami Pac-Mana. Najbardziej znanymi są Deluxe Pacman, Pac-Mania oraz Pacman '96. Wszystkie łączy jedno - dobra zabawa.
Do ciekawostek związanych z tym tytułem należy po pierwsze samo pochodzenie nazwy gry. Otóż nazwa "Pac-Man" pochodzi bezpośrednio od japońskiego tytułu oznaczającego "jeść kłapiąc ustami". Kolejną ciekawostką jest to, że gra liczyła 255 poziomów. Przy kolejnym poziomie pojawia się tzw. "split screen" - ekran śmierci.
Połowa planszy jest wtedy zasłonięta przez bezsensowne symbole a sama gra jest niemożliwa. Jest to związane z tym, że aktualny poziom gry jest zapisywany w jednym bajcie a ten może pomieścić wartości od 0 do 255. Tak więc przy kolejnym poziomie program po prostu gubi się. Pomimo tych drobnych utrudnień twórcom gry należy się pełny podziw. Ich gra nie tylko była popularna 30 lat temu ale wielu ludzi ma do niej i dzisiaj sentyment.